Kaapstad

Woensdag 15 augustus: Kaapstad
Het leven hier in de stad komt al vroeg op gang. Al rond 6 uur razen en heel veel auto’s door de straat. Na het ontbijt lopen we naar de hop on hop off bus. Als we daar aan komen, is de bus net geweest dus we moeten nog 20 minuten wachten. Er is plek boven in de bus en met de audio tour hoor je ook nog van alles over de staat. We stoppen bij de botanische tuinen. Ik had verwacht dat je hier in de winter niet zoveel zou kunnen zien, maar niets is minder waar. Wat een schitterende plek. Alle boven zijn groen hier in de winter en ook al veel planten bloeien. De tuinen staan ook op de Enesco erfgoedlijst. Ik begrijp wel waarom. Als we bij de ingang komen, zien we de bus net aankomen. We lopen snel door dat we nog mee kunnen. De route vervolgt zich en we komen langs hele grote huizen waar wel diplomaten maar ook internationale sterren wonen. Het contrast met de sloppenwijk die er vlak achter zit, is enorm.
We stappen uit bij de sloppenwijk voor een rondleiding. Wat mij als eerste opvalt, is dat wij de enige in de bus zijn die uitstappen. Later begrijp ik van de dame die ons heeft rondgeleid, dat er vaak niemand uitstapt terwijl als je het echte Zuid Afrika wil beleven, je dit ook gedaan moet hebben 90% van alle zwarte mensen woont in een sloppenwijk. Ook de dame die ons rondleidt. Er werd al een tijdje televisies gestolen en net in ochtend hebben ze de dief op heterdaad betrapt, dus de mensen zijn boos omdat ze hun tv’s terug willen. De tour is enorm indrukwekkend. We zijn er allemaal stil van. Lukas beseft zich heel goed, hoe goed wij het hebben. Als de mensen een betaalde baan hebben, verdienen ze ongeveer 2500 rand per maand. Dit is ongeveer 150 euro. De mensen die in hotel werken ongeveer 4000 per maand. Nog niet veel. Er zijn veel nationaliteiten omdat mensen denken dat hier in Kaapstad veel werk is, stekken ze de grens over. Mensen uit het buitenland betalen huur. De Zuid-Afrikanen niet. Alle stenen huisjes zijn legaal, de spaanplaat huisjes wat het merendeel is niet. De wachttijd voor een stenen huisje bedraagt minimaal 15 jaar en je kan je pas vanaf 25 jaar inschrijven. In de wijk waar wij lopen wonen minstens 35.000 mensen, waarvan minimaal de helft geen baan heeft. Onvoorstelbaar. Voor de mensen die echt geen geld hebben, is er ’s avond in de kerk een maaltijd. We bezoeken ook een schooltje waar kinderen heen gaan tot 6 jaar. Het is tussen de middag en dan moeten ze allemaal slapen. De ouders betalen 400 rand per maand om hun kindjes hier naar toe te brengen. Ze krijgen dan ook 2 maaltijden per dag en gaan van 7 tot 17 naar school. Deze kinderen leren 3 talen en hebben kans op een baan later. Helaas zien we maar weinig kinderen. De meesten spelen op straat. We kopen van een mannetje een schilderijtje dat hij met gerecycled materiaal heeft gemaakt. Veelste duur, maar voor hier nog niets, maar we onderhandelen niet. Ze kunnen het geld hier goed gebruiken. Goed dat we het hebben gedaan. Maakt je weer van heel bewust van ons leven.
Als we bij de bus komen, stapt er ook nu niemand uit. Met de gids heb ik afgesproken dat ik de kleren die niet mee terug gaan, bij een kantoortje van de bus breng. Die geven het dan aan haar zodat zij het naar een goed adres brengt. Ze hebben ook een voetbalveld waar ook al een aantal talenten zijn gescout door topclubs. Ze spelen met versleten ballen. Hier kan dan ook mooi de voetbal naar toe die we voor de vakantie hebben gekocht.
De tour gaat verder langs de kust. Als we stoppen bij Houtbay, de eerste stop na ons bezoek aan de sloppenwijk, stappen er heel veel mensen in die zich te goed hebben gedaan bij de vele visrestaurants. Wij hebben ook trek, maar rijden door. Komt later wel. De route is weer geweldig en omdat we zo hoog zitten, zien we veel. We stappen een stukje verder uit en lopen langs de boulevard waar veel speeltuintjes zitten. Ze hebben hier ook vaak gym’s in de openlucht en Lukas kan het natuurlijk niet laten om zijn kunsten te laten zien. Hij doet een oefening met zijn armen om zo veel mogelijk stangen te pakken. Ik denk dat redt hij nooit, maar van de 44 stokken haalt hij net het einde niet. 40 lukt hem. Knap gedaan.
We stappen nog even op de bus, na een sprintje te hebben getrokken, en stappen uit bij Waterfront. Hier kan je heel veel geld uitgeven in alle sjieke winkeltjes en liggen hele duren boten. We drinken hier wat en lopen langs een aantal winkeltjes. We besluiten terug te gaan naar ons appartement en daar bij de Vietnamees te gaan eten. De hop off hop on bus rijdt niet meer en we besluiten te gaan lopen. Als we langs de taxi’s komen en zien wat het kost (voor ons 10’n 50 rand) besluiten we toch te vragen of we ons willen brengen. We zien er natuurlijk op en top toerist uit, dus ze willen ons enorm afzetten. We gaan toch lopen. En zo lopen we van Waterfront ongeveer 3,5 km naar ons appartement.
Lukas wil nog zwemmen maar met zijn zwembroek aan is het ineens toch een stuk frisser dan alleen met zijn handen. Hij gaat toch niet. We drinken wat en gaan dan naar het restaurant dat nog geen 2 minuten lopen is. Lukas eet alles op met stokjes. Ik doe het hem niet na! Hij was een beetje huiverig dat het allemaal rijst zou zijn maar de noodles met kip en cashew noten smaken hem goed. Als we aan tafel zitten, komt ook Abel met zijn familie. Zij gaan morgen weer naar huis. We wensen hun nog een fijne laatste dag en spreken af om in Nederland nog een keer verhalen uit te wisselen.
Terug in het huisje kijken de jongens nog een filmpje en ga ik nog even sudoko spelen aangezien de boeken die Bas voor mij gedownload heeft op dezelfde laptop staan als de filmpjes.